Een zonsverduistering in Europa! We reisden ervoor naar Frankrijk, maar het was heel spannend of de zon niet achter de wolken zou verdwijnen in plaats van achter de maan……

Zonsverduistering 11 augustus 1999, Juniville, Frankrijk>

Om vooral niets te missen van de totale zonsverduistering, zijn we al een dag tevoren richting Noord Frankrijk vertrokken. Met vijf personen (Bas, Brechje, Jaap, Guido en Edo) en twee auto’s, gewapend met een flinke hoeveelheid proviand, twee sterrenkijkers, verschillende fototoestellen en een flinke dosis goed humeur rijden we op aanraden van de ANWB, die grote chaos in België voorspelde, via Duitsland naar Frankrijk.

Na veel regen op dinsdag, parkeren we onderweg de auto op een parkeerplaats langs de tolweg, waar we gek genoeg niet de enigen zijn. Hoewel de bewolking ‘s avonds wat optrekt, is de rest van de nacht en de volgende ochtend veel zware bewolking, en onderweg nog wat regen. Zenuwachtig hierdoor, rijden we nog een flink stuk door naar het westen, om uiteindelijk uit te komen in de buurt van het kleine dorpje Juniville,op het platteland niet ver van Reims, waar het langs de wegen al zwart ziet van eclipsjagers.

We parkeren de auto, en zetten de sterrekijkers op, en het wolkendek lijkt zowaar wat blauwe stukken te vertonen. Helaas blijft het niet zo goed. Naarmate de zon verder bedekt wordt door de maan, wordt de laag wolken die roet in het eten dreigt te gooien dikker en dikker. Slechts af en toe kunnen we een glimp opvangen van de gedeeltelijk verduisterde zon.

Enkele minuten voor de totaliteit wordt het ineens heel koud, en begint het te waaien, alsof er zwaar weer op komst is. Ondanks dit slechte vooruitzicht durven we de hoop niet op te geven, en onze wens wordt verhoord. Slechts één minuutje voordat de totaliteit zal beginnen, schuiven, als door een wonder, de wolken uiteen, en wordt het laatste sikkeltje van de zon zichtbaar. Het licht om ons heen wordt vreemder en vreemder, en het idee dat de zon helemaal zal verdwijnen, roept veel emoties op. Het wordt nu heel snel donker, en plotseling verdwijnt de zon, en verschijnt de diamond ring, en vervolgens de corona, die prachtig te zien is. Door de kijker zijn de protuberansen prachtig te zien, vooral die ene die los van het zonoppervlakte lijkt te staan.

Iedereen is er stil van, en ondertussen worden er veel foto’s gemaakt. En veel te snel is het alweer voorbij. Binnen een minuut nadat de zon weer tevoorschijn komt achter de maan, verschijnen de dikke wolken weer, en is er een halfuur lang niets te zien van de partiële fase. Iedereen is opgelucht dat de zon er weer is, maar toch blijft het te kort.

Na afloop zijn we er zeker van dat we dit nog een keer willen zien, en dan liefst bij beter weer, want door de bewolking hebben we toch wat dingen gemist, zoals het aankomen van de maanschaduw, en de schaduw golven die over het land aankomen. Niemand heeft echt zin om weg te gaan, want het eerste uur nadien rijden er weinig auto’s, en zelf zijn we pas vertrokken nadat de zon weer in zijn geheel zichtbaar was.

Op de terugweg beseffen we pas echt dat het optrekken van de bewolking rondom de zon een wonder is geweest, want slechts 20 km verderop, waar we ons eclips T-shirt weten te bemachtigen, horen we van andere mensen, dat ze daar niet zo gelukkig zijn geweest, en de totaliteit niet hebben gezien, door de bewolking.

De foto’ s zijn gemaakt met een Genesis SDF, D=101 mm, F=540 mm, op een Kodak Elite 100 ASA diafilm. Voor de corona is 1 seconde belicht, en voor de protuberansen 1/250 s.

Apparatuur:

Kijker: Genesis SDF, 101 mm f5.4 fluoriet refractor, focaal

Volgsysteem: omgebouwde 4 cm zoeker met GA3 volgsysteem met oculair naar keuze.

Zonnefilter: Thousand oaks glas

Camera: Minolta X700 met winder

Montering: Super polaris, skysensor 2000 computer.

Maximaal: Totaliteitsduur: 2:12 locaal

Expeditieleden: Bas, Brechje, Jaap, Guido en Edo

Film: 100 asa Kodak Elite diafilm

Belichting: voor de corona ca. 1 sec. voor de protuberansen ca. 1/125 sec.